Rozdział 6

Na wstępie szczerze przepraszam za tak dłuuuuuugą nieobecność na blogu. Powiem szczerze, że nie bywałam na nim za często, a komentarze przeczytałam w miniony weekend. Dziękuję za tak wspaniałe komentarze i witam kolejnych czytelników!
Moja długa nieobecność zakończyła się, teraz będę mieć więcej czasu na pisanie, bo zbliżają się ferie (tak mam jako ostatnia), a półrocze w szkole już minęło. Nieco luzu, ale na pełne wyluzowanie nie ma co liczyć. Tak więc powracam. Miłego czytania!




Przez całą drogę do kanałów żółw niósł dziewczynę na rękach. Zgrywał prawdziwego twardziela. No cóż, jego umięśnione ciało mówiło samo za siebie... Mimo to uwagę nastolatki przykuło przegryzanie warg przez niebieskookiego.  W końcu nie wytrzymała.

- Dlaczego ty tak...?

- To znaczy jak?

- No twoje usta... Znaczy wargi dokładniej...

- Nie rozumiem.

- To z bólu? - spytała spoglądając na jego zabandażowane ramię.

Żółw przystaną, wcześniej odstawiając Sirię i złapał się za obolałe miejsce, przysłaniając je ręką. Spojrzał na dziewczynę błagalnym wzrokiem, jakby prosił o zakończenie tematu.

- Jest już lepiej. Rana się goi.

- A jednak wciąż... dlaczego Raphael jest taki agresywny? Nie lubicie się? Jesteście braćmi.

- Proszę skończ! - uniósł się.

Wtedy Siria zamilkła.

- Przepraszam. Poniosło mnie. - opamiętał się, a po chwili dodał: - Za zakrętem jest wejście do kanałów. - po czym ruszył przed siebie.

~*~

- Tylko wy tu mieszkacie?

- Tak. Idealne miejsce, nieprawdaż?

- W sumie nie jest złe. Zapach nieciekawy, ale sam wygląd waszego domu jest... cudowny. Aż trudno jest mi wyobrazić, jak w takich kanałach można zbudować coś takiego.

- Donatello zawsze miał dziwne pomysły, ale ten mu się udał. - zaśmiał się żółw.

Po kilku minutach...

- Musimy przebrnąć przez ten kanał. Woda jest dość głęboka. Fakt, jest w miarę czysta.

- Będziemy pływać?

- Nie mamy wyboru.

- Ale mamy problem. Ja nie umiem.

- Oh, naprawdę?

- Nie moja wina. Nie miał mnie kto uczyć.

- W takim razie wskocz mi na plecy. Jakoś dopłyniemy...

~*~

W tym samym momencie Donatello siedział w warsztacie i pracował nad substancją, która przyspieszyłaby leczenie Leonarda. Brązowooki miał najlepszy kontakt z Leo z całego rodzeństwa. Bardzo dbał o najstarszego brata i trzymał się z nim. Zawsze był gotowy nieść mu pomoc, którą również otrzymywał w zamian. Miał nadzieję, że i tym razem mu pomoże.

~*~

Michelangelo jak to zwykle bywało zanudzał się na śmierć. Co kwadrans z postanowieniem "koniec leniuchowania" sięgał po swoje ulubione komiksy, po czym czytał je po raz n-ty, by kilka minut później ponownie rzucić je w kąt i leniuchować. Nie miał nawet ochoty wkurzać Raphael'a.Nie po tym, co miało niedawno miejsce. Najmłodszy z braci nadal odczuwał napiętą atmosferę w domu. Wszyscy próbowali ochłonąć po wybryku Raph'a i dać mu do zrozumienia, żeby w końcu się ogarnął.

Nawet Mistrz Splinter był dla niego oschły. Podczas dzisiejszego śniadania nie spojrzał ani razu na syna, olał go totalnie.

A Raphael?

On jak zwykle miał wszystko gdzieś. Przywykł do tego, że często kogoś denerwuje (wkurza mówiąc jego językiem) tak więc nie przejmował się zbytnio panującą atmosferą. Z własnego doświadczenia wiedział, że za kilka dni im przejdzie.

~*~

Leonardo i Siria wreszcie dotarli na miejsce. Od razu obydwoje zasiedli na najbliższej kanapie. Michelangelo zauważywszy brunetkę, natychmiast do niej podbiegł, przyklęknął i ujął jej dłoń.

- Zostaniesz tutaj z nami? PROSZEEEEEEEEEEEE....................

- Ehm.... Mikey...

- SIRIA PROSZĘ JESTEŚ WSPANIAŁA. ZNAMY SIĘ KILKA DNI ALE WIEM, ŻE JESTEŚ ODLOTOWA!

- Michelangelo przymknij się! - wrzasnął Raphael.

- Ale ja muszę wrócić do swojego świata. - odparła spokojnie z lekkim uśmieszkiem.

- I tak nigdzie się nie wybierzesz. - wtrącił się Donatello. - Portal jest tymczasowo zamknięty. Właśnie mówią o tym w wiadomościach. W najbliższym czasie nikt nie może łączyć się z ludzkim światem. Przykro mi.

- To jakaś poważna sprawa? - spytał zaniepokojony Leonardo.

- Być może.Odpowiednie organy już się tym zajmują, ale i tak mogą nas wezwać na miejsce.

- To znaczy, że nie wrócę do domu? Do mojego świata?

- Nie teraz. Będziesz musiała tutaj pozostać.

- TAK, JEST!, SIRIA ZOSTAJE! HHHHHUUUUURRRRRAAAAAA!!! - wrzasnął Michelangelo. Po chwili zaczął z wygłupów dziwnie tańczyć, jedząc pizzę.

Tak... to był zdecydowanie nasz Mikey.

~*~

Po kilku godzinach, tak jak Donnie przypuszczał, wezwano żółwie na miejsce. Tłum gapiów wykrzykiwał hasła: "Co z portalem?" lub "To znowu wina Shreddera!". Bohaterowie starali się nie zwracać na to uwagi i zająć się swoją robotą. Było jednak trochę ciężko...

Donatello wyciągnął z torby swojego laptopa i podłączył go do niewielkiej kwadratowej maszyny, którą zawsze bada się portal. Mrucząc coś po nosem skupił się odczytywaniu pojawiających się na monitorze danych.

Po około 30 minutach znane były wstępne przyczyny niedziałania portalu.

- Problem tkwi w ludzkim świecie. - pokręcił głową Don.

- To musimy go rozwiązać! - odparł Leo.

- Najpierw, to zmuszony jestem jakoś odpalić ten portal.

- W takim razie, co z Sirią? - spytał Mikey.

- Zostanie z nami. W kanałach. O ile zechce.

- Byłoby mi niezmierni miło. - odpowiedziała nieśmiało.

- W takim razie uzgodnione. - uśmiechnął się Leonardo.